Hoi!
Ook Anna heeft een blog is verhuisd, naar Wordpress. Ook zijn er nu twee nieuwe pagina's bijgekomen: op Facebook en op Flickr. De links staan hieronder:
Ook Anna heeft een blog (Wordpress)
Ook Anna doet dingen (Facebook)
Ook Anna schiet plaatjes (Flickr)
2014/03/15
2013/11/19
Toekomstplannen?
Afgelopen week werd ik twintig jaar oud. Twintig, waarbij de 'tien' verdwijnt. Zoals ik mijn feestje als Facebook evenement dan ook genoemd had: 'Einde-van-mijn-'tien'er-jaren feest'. Waar ik vroeger altijd zo naar uitkeek - 'want dan ben ik eindelijk écht volwassen' - was nu plotseling werkelijkheid geworden. Of ik er nu nog steeds zo naar uitkeek is een ander verhaal. Geen tiener (sorry voor dat verschrikkelijke oma-woord) meer. Officieel een twintiger. Het tijdperk waarin ik wellicht binnen tien jaar ga samenwonen, trouwen en kinderen heb. Goed, dat is wel een erg vooruitstrevende gedachte. Eerst maar eens mijn bachelor en master afmaken en wat meer van de wereld zien.
Daar moet ik me misschien op richten als ik binnen het tienjarige twintiger-gebied denk: reizen. De eerstvolgende reis voor een langere periode begint in januari 2015, wanneer ik een half jaar in het buitenland ga studeren. Niets is nog rond, ik moet zelfs nog bedenken in welk land ik precies mijn studie ga voortzetten. Zoveel keuze en mogelijkheden, zoveel last van uitstelgedrag. Status tot zover dus: bestemming onbekend.
Ik heb nog tot halverwege januari 2014 om alles te bedenken en regelen, want dan sluit de deadline voor de inschrijvingen. Eigenlijk vind ik het best lastig om een jaar van tevoren alles gepland te hebben. Er kan zoveel gebeuren in een jaar tijd. Wat nu als ik spijt krijg van het land waarvoor ik gekozen heb? Of voor de vakken die ik daar ga volgen? Wat nu als ik er helemaal geen zin meer in heb? Te laat, eigen schuld! Dan had je er maar beter over na moeten denken. Dat zal ik dan te horen krijgen van de universiteit. Af en toe best een angstaanjagend idee, maar gelukkig weegt het nog steeds zwaarder dan het idee dat ik er de rest van mijn leven spijt van zal hebben als ik het niet ga doen.
Want, ja: ik weet zeker dat ik het wil. Een andere taal, andere mensen, andere stad, andere cultuur, andere alles. Mijn nieuwsgierigheid naar de wereld maakt dat ik dat alles wil meemaken. Verhalen van de verre reizen die mijn vader vroeger maakte, van vrienden die gereisd hebben of dit binnenkort gaan doen maken me jaloers. Die jaloezie is een bevestiging dat ik ook voor reizen moet kiezen. Misschien staan er vijf redenen om het niet te doen tegenover één reden om het wel te doen, maar ik moet maar gewoon doen alsof dat niet belangrijk is. In andere woorden, laat ik een gezegde eens omkeren: bij twijfel, doen!
Niet alleen reizen met school, maar ook zonder school. Na mijn bachelor. De wereld rond. Amerika? Azië? Australië? Opnieuw geldt de status: bestemming onbekend. Er is zoveel te zien. Misschien wel te veel. Is het ooit iemand gelukt om echt alles van de wereld te zien (wat hij of zij wil)? Wellicht als je je hele leven alleen maar onderweg bent. Of door steeds allemaal kleine reisjes te maken, zoals een citytrip. Die staan voor de komende maanden ook nog op de planning: Londen en Praag. Maar heb je dan wel alles gezien wat je zou willen zien; duren citytrips eigenlijk niet veel te kort? Toen ik Berlijn moest verlaten, wilde ik ook nog dagen langer blijven. Helaas kan tijd vliegen. Helaas (?) is de wereld zo groot.
Samenwonen, trouwen en kinderen krijgen: wat is dat? Kan ik daar niet pas begrip aan gaan geven als ik een dertiger ben? Dan kan ik me nu nog gedragen alsof ik niet volwassen hoef te zijn, alsof ik alle vrijheid heb. Dat heb ik natuurlijk eigenlijk ook, maar soms zie ik mensen om me heen ineens zo volwassen worden dat ik ervan schrik. I want to live forever young. (Laat ik dit over tien jaar teruglezen en a) trots op mezelf zijn dat ik een goede levensvoorspeller ben, of b) mezelf heel hard uitlachen terwijl ik inmiddels een huisje-boompje-beestje leven opgebouwd heb).
Daar moet ik me misschien op richten als ik binnen het tienjarige twintiger-gebied denk: reizen. De eerstvolgende reis voor een langere periode begint in januari 2015, wanneer ik een half jaar in het buitenland ga studeren. Niets is nog rond, ik moet zelfs nog bedenken in welk land ik precies mijn studie ga voortzetten. Zoveel keuze en mogelijkheden, zoveel last van uitstelgedrag. Status tot zover dus: bestemming onbekend.
Ik heb nog tot halverwege januari 2014 om alles te bedenken en regelen, want dan sluit de deadline voor de inschrijvingen. Eigenlijk vind ik het best lastig om een jaar van tevoren alles gepland te hebben. Er kan zoveel gebeuren in een jaar tijd. Wat nu als ik spijt krijg van het land waarvoor ik gekozen heb? Of voor de vakken die ik daar ga volgen? Wat nu als ik er helemaal geen zin meer in heb? Te laat, eigen schuld! Dan had je er maar beter over na moeten denken. Dat zal ik dan te horen krijgen van de universiteit. Af en toe best een angstaanjagend idee, maar gelukkig weegt het nog steeds zwaarder dan het idee dat ik er de rest van mijn leven spijt van zal hebben als ik het niet ga doen.
Want, ja: ik weet zeker dat ik het wil. Een andere taal, andere mensen, andere stad, andere cultuur, andere alles. Mijn nieuwsgierigheid naar de wereld maakt dat ik dat alles wil meemaken. Verhalen van de verre reizen die mijn vader vroeger maakte, van vrienden die gereisd hebben of dit binnenkort gaan doen maken me jaloers. Die jaloezie is een bevestiging dat ik ook voor reizen moet kiezen. Misschien staan er vijf redenen om het niet te doen tegenover één reden om het wel te doen, maar ik moet maar gewoon doen alsof dat niet belangrijk is. In andere woorden, laat ik een gezegde eens omkeren: bij twijfel, doen!
Niet alleen reizen met school, maar ook zonder school. Na mijn bachelor. De wereld rond. Amerika? Azië? Australië? Opnieuw geldt de status: bestemming onbekend. Er is zoveel te zien. Misschien wel te veel. Is het ooit iemand gelukt om echt alles van de wereld te zien (wat hij of zij wil)? Wellicht als je je hele leven alleen maar onderweg bent. Of door steeds allemaal kleine reisjes te maken, zoals een citytrip. Die staan voor de komende maanden ook nog op de planning: Londen en Praag. Maar heb je dan wel alles gezien wat je zou willen zien; duren citytrips eigenlijk niet veel te kort? Toen ik Berlijn moest verlaten, wilde ik ook nog dagen langer blijven. Helaas kan tijd vliegen. Helaas (?) is de wereld zo groot.
Samenwonen, trouwen en kinderen krijgen: wat is dat? Kan ik daar niet pas begrip aan gaan geven als ik een dertiger ben? Dan kan ik me nu nog gedragen alsof ik niet volwassen hoef te zijn, alsof ik alle vrijheid heb. Dat heb ik natuurlijk eigenlijk ook, maar soms zie ik mensen om me heen ineens zo volwassen worden dat ik ervan schrik. I want to live forever young. (Laat ik dit over tien jaar teruglezen en a) trots op mezelf zijn dat ik een goede levensvoorspeller ben, of b) mezelf heel hard uitlachen terwijl ik inmiddels een huisje-boompje-beestje leven opgebouwd heb).
Abonneren op:
Posts (Atom)